Rozdział 4: Po prostu nie mam czasu!

Ocknęłam się następnego dnia z rozdzierającym bólem przeszywającym moje ciało. Wciąż leżałam na podłodze, wstałam i uniosłam rękę w kierunku mojego czoła. Poczułam jakiś płyn przyklejający się do moich rąk. Krew. Wstałam powoli, starając się utrzymać równowagę i udałam się ostrożnie po schodach na górę trzymając się mocno poręczy. Moja sypialnia była ciemna, okna były przykryte zasłonami, tak jak je zostawiłam, i dzięki Bogu.. bo światło które raziłoby mnie po oczach dodałoby mi więcej bólu. Otworzyłam drzwi do łazienki i włączyłam światło, krew miałam rozmazaną przez cało czoło. Wyczyściłam szybko czoło z krwi, rana nie była tak wielka jak mi się wydawała, w porównaniu do ilości krwi na moim czole. Moje włosy były pokryte większością krwi. Nie mam ochoty iść dzisiaj do szkoły, jutro jest piętek, i równie dobrze nie pójdę na imprezę. To dobra wymówka.

***

Nie mam pojęcia gdzie jest mój ojciec, może być na jednym z wyjazdów służbowych. Zazwyczaj mówił mi wcześniej, że wychodzi. Usłyszałam pukanie do drzwi frontowych, odłożyłam swojego laptopa i pobiegłam do drzwi szybko, nie byłabym rozczarowana gdyby to był mój ojciec. Była ostatnia osoba, którą oczekiwałam zobaczyć za drzwiami, Justin.

- Hej - powiedział uśmiechając się lekko

- Co ty tu robisz? - zapytałam - Skąd w ogóle wiesz gdzie mieszkam? 

Uśmiechnął się i pokręcił głową wchodząc do domu i mijając mnie. Miał na sobie swój zwykły zwyczajny strój, jaki zazwyczaj nosił. Bluza z kapturem, jeansy i supry. Ubierał się jak każdy inny chłopak, ale wyglądał  w tym zacznie lepiej niż reszta. Przebiegł jedna ręką przez swoje włosy a drugą trzymał w kieszeni. 

- Dlaczego nie byłaś w szkole? - zapytał wchodząc do kuchni

Cholera, nie uprzątnęłam jeszcze kuchni.

- Uh... - starałam wymyślić się jakąś wymówkę na widoczną plamę w kuchni

Justin zauważył plamę, a ja nie miałam czasu żeby sprzedać mu jakąś dobrą wymówkę i posłał mi takie spojrzenie, które mówiło, że nie przyjmie żadnych gównianych wymówek. 

- Dobrze.. - zaczęłam gdy nagle usłyszałam odgłos samochodu pochodzący z ogrodu - O na litość, kurwa ! Justin, na górę,teraz, szybko! 

Skierowaliśmy się w stronę schodów, pobiegłam szybko na górę, a on za mną. Rozglądnęłam się po pokoju, szukając jakiegoś miejsca do ukrycia go, takiego, aby zmieścił się w nim taki wysoki facet jak on. 

- Tutaj, tu ! - powiedziałam, prowadząc go do mojej szafy.

- Woah! Poczekaj, nie zmieszczę się tu Alice - odpowiedział uśmiechając się lekko

- Po prostu tam wejdź, nie mam czasu! Zamknij się i schowaj się tam! - splunęłam zamykając drzwi szafy

Usiadłem na łóżku, kładąc laptopa na kolanach, kontynuując mój angielski esej.

- Alice?! - mój ojciec ryknął zatrzaskując frontowe drzwi

Wyszłam z pokoju udając się do kuchni.

- Musze wyjechać na miesiąc, mamy dzisiaj ważny wyjazd służbowy. Teraz spakuję szybko swoje torby i walizki i zaraz wychodzę. - był niemal wystarczająco trzeźwy, by rozmawiać ze mną jak należy, zaskakujące. Skinęłam głową i poszłam za nim na górę. 

- Widziałaś walizki ? - zapytał

Stanęłam w drzwiach swojego pokoju.

- Obawiam się, że nie.

Usiadłam na łóżku i popatrzyłam na szafę, od której Justin otworzył drzwiczki patrząc w moją stronę i uśmiechając się głupkowato.

To był najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam.

- Myślę, ze zostawiłem je w twojej szafie - powiedział ojciec

Wszedł do mojego pokoju.

- Idź przygotuj ciuchy, ja jej poszukam - powiedziałam szybko 

Poczekałam chwilę, aż wyjdzie z mojego pokoju, zanim otworzę drzwi do szafy. Zanim sięgnęłam w stronę drzwiczek, Justin otworzył je szybciej i podał mi walizkę. 

- Proszę ojcze - powiedziałam podając mu walizkę, uśmiechając się do siebie z powodu że wyjeżdża na cały miesiąc. 

***

- Więc będziesz tutaj cały miesiąc sama na własną rękę? - Justin zapytał kiedy siedzieliśmy i oglądaliśmy film

- Prawie - odpowiedziałam, poczułam ból przeszywający moją głowę 

- Wszystko w porządku ? - Justin zapytał

- Nie... niespecjalnie - odpowiedziałam odgarniając włosy z mojej twarzy, aby pokazać mu ranę, którą zrobił mi wcześniej mój ojciec.

- Alice, to twoja krew była na podłodze w kuchni? 

Skinęłam głową, wzdychając.

- Czy to boli? - zapytał przysuwając się bliżej mnie w celu zbadania blizny

Czułam ciepło bijące od jego ciała, jego zapach..

Jego perfekcyjnie wyrzeźbiona twarz, była tak blisko mnie..

Czułam się, jakby ktoś znów zaczął o mnie dbać.

___________________________________________________________________________

Ten rozdział wyjątkowo fajnie mi się tłumaczyło! <3 Jalice jest takie słodkie, kocham ich ekfkemmfiotrm.

Moja przyjaciółka zaczęła tłumaczyć fanfiction o Justinie i Cher, TUTAJ (KLIKNIJ). Zapraszam was do komentowania! :)

pytania - ask

inne - twitter

Trochę zaczynam się obawiać, bo autorka tego opowiadania przestała dodawać rozdziały, stanęła na 7 rozdziałach, pisałam z nią dzisiaj, powiedziała, że jutro doda nowy. Mam nadzieje, ze nie przestanie pisać :(

KOMENTUJCIE.