Rozdział 8: Co tylko będzie trzeba.

- Adam po prostu mnie puść! Nie jestem moim ojcem, jak zamierzasz się na nim zemścić skoro go tu nie ma. – Krzyknęłam.

- Huh, wiem, że nie jesteś twoim ojcem, ale jeśli byłabyś martwa, jak twoja matka. – Roześmiał się wiedząc, że mnie to zdenerwuje.

Siedziałam cicho, utrzymując wolne tempo oddychania.

- Teraz, zamierzam sprawić, że twój ojciec będzie żałował, że zadarł z takimi ludźmi jak ja.

- I jak to zrobisz? – Splunęłam.

Zanim zrozumiałam, znowu mnie uderzył.  Pięści Adama spotykały się z moją twarzą wiele, wiele razy. Wiedziałam, że wyładowywał swoją złość na mnie, wszystko, co mój ojciec zrobił w przeszłości, przechodziło na mnie. Wiedziałam, że był to błąd.

- Przestań! Proszę! – Płakałam, zwijając się z bólu, podczas gdy nadal byłam przywiązana do tego cholernego krzesła.

Mogłam poczuć krew, spływającą w dół mojej twarzy, zatrzymując swoją drogę na ustach.

- Uśmiech. – Adam zadrwił, robiąc zdjęcie mojej posiniaczonej twarzy.

- I wysłane. -  Uśmiechnął się.

- Do kogo to wysłałeś?

- Do twojego ojca.

Wyszedł z pokoju, zostawiając mnie z podbitym okiem, spuchniętą wargę i posiniaczonym… wszystkim. Nawet nie miałam siły by płakać, ale nie mogłam zatrzymać łez, które spływały po moich policzkach. Szloch wydobył się z moich ust, tworząc echo odbijające się od ścian pokoju.

- Ktokolwiek… proszę. – Płakałam.

Ale wiedziałam, że nie mogę płakać zbyt głośno, albo Adam wróciłby i sprawił ból większy od płaczu. Po chwili płaczu i próbowaniu uwolnić się z krzesła usłyszałam kroki zbliżające się do pokoju. Nie mogłam zobaczyć drzwi przez krzesło, które było ustawione do nich tyłem i nie wiem kto wchodził. Drzwi zamknęły się łagodnie i kroki zbliżyły się.

- Justin?! – Krzyknęłam.

- Alice, co oni ci zrobili?! – Zapytał, jego twarz zmieniła kolor na jeszcze bledszy niż zwykle.

- Pobili mnie, ale teraz to nie ma znaczenia. Jesteś tu i teraz możemy stąd wyjść! – Powiedziałam mając nadzieję.

Usiadł na parapecie w pokoju, ciągnąc za końce włosów, potrząsając głową. Wtedy zdałam sobie sprawę, on był częścią tego co tutaj się dzieje.

- Justin, proszę nie mów że… - Powiedziałam, moje serce momentalnie przyśpieszyło.

- Tak, ja… Ja cię tu zabrałem. – Odpowiedział.

- Zabrałem cię tu żebyśmy mogli uzyskać informacje gdzie twój ojciec jechał, to jest to co mi powiedzieli, nie mieli ci tego zrobić. – Powiedział, patrząc na siniaki na mojej twarzy.

Zobaczyłam jak łzy spływają w dół jego policzków, ocierając je szybko wstał i podszedł do mnie. To był pierwszy raz kiedykolwiek, okazał jakieś uczucia.

- Przykro mi, Alice. – Przeprosił mnie, dając mi buziaka w usta.

Mogłam poczuć łzy w kącikach moich oczu, pomyślałam, że ten chłopak jest kimś komu mogę zaufać. Wyglądał na niebezpiecznego i ciemnego, jednak gdy był ze mną, był inną osobą, szczęśliwą.

- Odejdź ode mnie. – Płakałam.

- Zamierzam cię z tego wyciągnąć, wiem, że mi nie wierzysz, ale nie chciałem aby tak się stało, zależy mi na tobie Alice, naprawdę. – Westchnął.

Wyszedł z pokoju, jak słyszałam kroki na schodach.

Justin POV

- Adam, ja ci chyba wpierdolę!

-  Co ty teraz tak krzyczysz, Bieber. – Odparł Adam.

- Pobiłeś Alice mimo, że nigdy się na to nie zgodziłem!

- Zgodziłeś się zabrać ją tutaj, a ja kurwa zrobię z nią co tylko mi się podoba bez względu na to co ty mówisz!

- Mówiłeś, że wszystko co zamierzasz z nią zrobić to spróbować namówić ją by nam powiedziała, gdzie jej ojciec był, nie bić jej i wysyłać cholerne zdjęcia do niego! – Krzyknąłem.

- Dlaczego ta laska jest dla ciebie taka ważna, Bieber? – Adam zadrwił.

- Tak, Justin zadurzył się w niewinnej dziewczynce. - Chris droczył się ze mną.

- Zamknij się West, albo przysięgam przywalę ci.

- Przepraszam, wiem, że twoje serce jest złamane, nie powinienem jeszcze bawić się twoimi uczuciami. – Powiedział Chris, śmiejąc się.

- Okej spójrz, jeśli oznacza to, że ona jest ważna dla ciebie, wypuść ją, zaprowadź do twojego pokoju, niech ona się trochę ogarnie, przeproszę ją później, nie powinienem… bić ją w ten sposób. – Adam westchnął.

- Jej ojciec już ją bije, dlatego nie potrzebuje ciebie żeby to robić. – Wymamrotałem zatrzaskując za sobą drzwi.

Wszedłem na górę, idąc korytarzem aż nie dotarłem do pokoju Alice i otworzyłem drzwi.

- Co zrobisz mi teraz? – Alice warknęłam.

- To tylko ja. – Powiedziałem, starając się być delikatny dla niej.

- Oh, ciebie też nie chcę widzieć. – Powiedziała, spuszczając wzrok na panele podłogowe.

- Miałem cię wypuścić, ale zgaduję, że nie chcesz mnie widzieć, wych…

- Nie, zaczekaj. – Zawołała, jej głos był zachrypnięty i zmęczony.

Uśmiechnąłem się, podchodząc i uwalniając ją z krzesła.

- Gdzie mam się udać? – Spytała, patrząc przestraszona.

- Chodź.

Wziąłem ją za rękę, pomagając wstać jej z krzesła i uważając żeby nie upadła, owinąłem rękę wokół jej talii.

- Pomagasz mi, ale to nie znaczy, że jestem na ciebie mniej zła. – Alice narzekała.

- Jest w porządku. – Zaśmiałem się.

- Gdzie mnie zabierasz? – Spytała.

- Mój pokój.

- Czemu?

- Możesz wziąć kąpiel i iść spać.

- Wezmę kąpiel, ale nie śpię w tym domu. – Domagała się.

- Nie zamierzam pozwolić im cię skrzywdzić, Alice. – Zapewniłem ją.

- Wcześniej to zrobiłeś.

Były to słowa, których nigdy nie chciałem usłyszeć od kogoś, o kogo troszczyłem się tak bardzo i to naprawdę mnie wkurzyło, że pozwoliłem temu się zdarzyć. Nawet nie wiem co sobie myślałem przywożąc ją tutaj. Doszliśmy do mojego pokoju, posadziłem ją na łóżku i poszedłem do łazienki.

- Dziękuje. – Powiedziała.

- Nie dziękuj mi, zawodzę cię. – Powiedziałem, zamykając drzwi od łazienki kiedy wyszedłem.

Nobody’s POV

Justin przesunął palcami po włosach, kiedy Alice relaksowała się gdy ciepła woda uspokajała ją. Justin rozejrzał się po pokoju w frustracji podnosząc szklany wazon i w gniewie rzucając nim o ściane.

- Justin? – Alice zawoła.

- Tak? – Odpowiedział odzyskiwał zdrowy rozsądek.

- Wszystko w porządku? – Zapytała.

- Tak, po prostu upuściłem szklankę, jest okej. – Powiedział zbierając rozbite kawałki.

- Jesteś pewien?

- Tak, nie  martw się o mnie.

Alice wyszła z kąpieli, wycierając się myślała co będzie nosić?

- Justin, nie mam żadnych ubrań.

- To lepiej dla mnie, kochanie. – Odpowiedział, niemal mogła sobie wyobraźcie ten jego uśmieszek na twarzy.

- Zamknij się. – Odparła.

- Teraz, mogę wejść? – Spytał.

- Tak, okej. – Powiedziała, zabezpieczając ręcznik wokół swojego ciała.

Wszedł podając jej dresów i t-shirt.

- Dziękuje.

- Przestań mi dziękować. – Uśmiechnął się.

- Muszę, to z grzeczności. – Wzruszyła ramionami.

Justin spojrzał w jej oczy i widział tylko smutek i ona potrzebuje odpoczynku. Jej twarz była wszędzie posiniaczona, czarne oczy i spuchnięte wargi.

- Tak mi przykro, że to zrobił. – Przeprosił.

- Wiem. – Skinęła głową.

Łzy ponownie spływały po jego policzku, potrząsnął głową i wyszedł z łazienki by Alice mogła się przebrać. Założyła ubrania na siebie i spojrzała w lustro na jej twarz, była w szoku. Jeszcze nie widziała swojej twarzy i nie mogła uwierzyć, że było tak źle jak myślała. Ona nie mogła zostać w domu z tymi ludźmi. Ale nie mogła też zostać sama. Westchnęła i opuściła łazienkę. Widziała Justina, siedzącego na skraju łóżka plecami do niej.

- Wszystko w porządku? – Spytała.

- Po prostu jestem zły, że ci to zrobili. – Powiedział.

Wstał i podszedł do niej, obejmując ją ramionami.

- Będę cię chronić, dobrze? – Przytulił ją delikatnie.

Skinęła głową na jego piersi.

- Wiem, że czujesz się okropnie ale mam zamiar zrobić to lepiej. – Szepnął do jej ucha. – Co tylko będzie trzeba.

__________________________________________________________

heej! :) rozdział tłumaczony przez: @ohhcanadian i mam nadzieję, że nie jest tak źle. Haha, od dzisiaj również i ja będę tłumaczyć. Jeśli macie jakieś pytania do mnie to zapraszam na twitterze bądź ask - malikmydestiny i to chyba na tyle, błędów raczej nie ma, a jak coś to przepraszam.

i jeszcze jeśli macie wasze ulubione typy lub życzenia co do nietłumaczonych fanfiction to proszę zgłoście się do mnie na twitterze bo szukam jakiegoś dobrego do tłumaczenia tylko przeze mnie i nic znaleźć nie mogę. :)