take you: Rozdział 7: Kim jesteś?

Rozejrzałam się po pokoju, szukając pomocy jak oszalała, szukałam kogoś kto mógłby mi powiedzieć dlaczego jestem przywiązana do krzesła, a przede wszystkim jak się tutaj znalazłam. Moje nadgarstki były obolałe od liny która się o nie ocierała. Byłam bardzo mocno przywiązana do krzesła. Ostatnie co pamiętam, to to, że byłam na imprezie Sarah z Justinem, czy on też był przywiązany do krzesła?!

Musiałam się stąd wydostać.

- Niech mnie ktoś wyciągnie z tej pieprzonej dziury! - krzyknęłam

Usłyszałam kroki które maszerowały w stronę drzwi pokoju w którym się znajdowałam.

- Wreszcie się obudziłaś - człowiek którego nigdy w życiu nie widziałam powiedział podchodząc do mnie.

Gdy podszedł bliżej, zobaczyłam jego blond włosy, dobrze ukształtowaną twarz i przed wszystkim umięśnioną budowę ciała.

- Kim jesteś? - zapytałam - Dlaczego jestem przywiązana do krzesła? Gdzie jest Justin? Dlaczego jestem tutaj?

- Po co te wszystkie bezsensowne pytania - zaśmiał się

- Dla ciebie są bezużyteczne, ale ja naprawdę chciałabym znać odpowiedź na nie. Więc może mógłbyś mi odpowiedzieć? - warknęłam

- Zaczynasz być troszeczkę zadziorna.

- Nie będę, jeśli wypuścisz mnie stąd! - krzyknęłam i dostałam w twarz

- Teraz zamknij się i posłuchaj - uklęknął przy krześle, tak aby być ze mną twarzą w twarz - Jesteś tutaj z jednego, cholernego powodu, powodu, kiedy tego skurwiela nazywasz swoim tatą.

- Dobrze, dlaczego jestem tutaj, jeśli twój... - zaczęłam mówić ale szybko mi przerwano

- Nie powiedziałem, że masz zacząć mówić, prawda? I tak, twój tata i ty jesteście tutaj, ponieważ.... wiec szukamy dla niego czegoś, co będzie jego własną gierką, innymi słowy: chcemy zemsty. - nie rozumiałam nic z tego i pragnęłam wyjaśnienia.

Rozległo się ciche pukanie do drzwi, mężczyzna opuścił pokój na moment, i po chwili wrócił. Uklęknął przy mnie, wiec on nie był jedynym facetem, który miał mnie za zakładnika?

- Ten drań, zrobił zbyt wiele gówna w tym dniu. To było 9 lat temu, twój tata miał około 23 lata.

***

- Nie mogę zawsze wymykać się z tobą w ten sposób James, Adam dowie się prędzej czy później i bóg wie co zrobi nam obu, a mi naprawdę na Tobie zależy, więc nie pozwolę na to by Cię skrzywdził. – westchnęła Alley.

- Nie ma mowy, żeby się dowiedział i jeśli będzie próbował położyć na Tobie palec, pierwsze co będzie musiał zrobić to się ze mną zmierzyć, rozumiesz? – zapewniał ją James.

James przekręcił kluczyki w stacyjce samochodu i rozpoczął jazdę ulicą. Piękny widok gór i morza, który ujrzeli, dawał im obu odpoczynek i uspokojenie.

- James, muszę Ci coś powiedzieć. – przyznała Alley.

- Mów śmiało.

- Więc…- zaczęła mówić, spogladając w dół na swoje ręce i bawiąc się swoimi palcami. – Adam i ja…um..oczekujemy dziecka

James czuł nic lecz gniew gotujący się w środku niego, na myśl o Alley i Adamie, mających dzieci i wiodących szczęśliwe życie, razem.

Ale nigdy tak nie będzie, jego planem było starzeć się z Alley i wieść z nią szczęśliwe życie, mieć dzieci i kupić psa.

Ale nie zapowiadało się by było kolorowo i słonecznie.

- Co to znaczy, myślałam, że my..- zaczął się jąkać.

- James, naprawdę jest mi przykro!

- Co to znaczy, że jest Ci przykro? Odeszłaś i to zrobiłaś, a teraz tego żałujesz, to dla mnie nic nie znaczy. – krzyknął, nie patrząc na ulicę.

Ale było już za późno.

***

- Alley zginęła w wypadku samochodowym z tym debilem – Adam tłumaczył.

- Przepraszam…jest mi tak przykro – naprawdę czułam się głupio.

- Ale to nie sprawi, że oni wrócą, więc sobie daruj. – wymamrotał.

- Czy mogę Cię spytać, dlaczego jestem tutaj przywiązana do krzesła, jeśli mój ojciec jest osobą, której szukasz? – zapytałam, mając nadzieję, że się uspokoi.

- Dlatego, że mu na Tobie zależy, rozumiesz? – zapytał mnie, w między czasie dając spojrzenie jakbym była największą idiotką świata.

- Nie bardzo. – odpowiedziałam, wzdychając – kiedy moja mam umarła na raka..

- Czekaj, raka?! – przerwał mi, śmiejąc się.

- Co się tak śmieszy, chuju! – ryknęłam.

- Twoja mama nie umarła na raka, Alice. – powiedział.

- Skąd to możesz wiedzieć? Byłam tam, oczywiście, że na to umarła. Lekarze powiedzieli nam i nie mogli się mylić co do tego!

- Powiedziałem Ci już, że potrzebowałem zemsty, prawda? – odpowiedział, kpiąco się uśmiechając.

- Zabiłeś moją mamę?! – krzyknęła, wiercąc się na moim krześle, próbując wstać i wyrwać mu ten głupi łeb z szyi.

- Usiądź, do kurwy nędzy. – wykrzyknął.

- Oczekujesz, że będę spokojna? Jak mogłeś! Nie mogę uwierzyć, Ty chuju!

Adam uderzył mnie prosto w twarz i po wyrazie jego, można było dostrzec, że był zmęczony mną i moim gadaniem

Ja sama zaczynałam mieć dosyć bycia przywiązaną do tego cholernego krzesła i czucia, że makijaż jaki na sobie miałam po prostu spływa po mojej twarzy.

To było za dużo, aby wytrzymać. Musiałam zrobić coś by dać upust swojej złości z obolałych jak cholera nóg i nadgarstków, oh i bardzo niewygodnego krzesła, muszę dodać.

- Uderz mnie jeszcze raz, a przysięgam, że nie dam za wygraną. Po prostu powiedz mi tą rzecz, dla której szukasz zemsty na moim ojcu i dlaczego jestem tutaj! On nie odpuści, będzie szukał miejsca, gdzie jestem. – krzyczałam.

- Tak będzie. Tak długo jak będzie widział co my z Tobą robimy – powiedział Adam, udający stoicki spokój.

- On sam się za to zabije, jeśli to coś dla ciebie znaczy. – splunęłam.

- Oh, niedługo się o tym przekonamy, nieprawdaż? – odpowiedział, lekko chichocząc.
________________________________________________________________________________

Oto i kolejny rozdział djfienfjeiri! :) Tłumaczyła go: @maryrosethin ! Jest to teraz druga tłumaczka opowiadania "Take You". Od dziś, tłumaczymy to opowiadanie razem :) (jeśli macie do niej pytania to piszcie bezpośrednio na jej twittera lub aska)

PYTANIA -> ASK

A tutaj, pisałam ostatnio z autorką fanfiction - Abbie i ma ona dla was małą wiadomość, którą kazała mi wam przekazać :

"Hey ludzie! Mam nadzieję, że spodobał Wam się ten rozdział i nie macie mi za złe, że niektóre rozdziały są krótkie. Czasami trudno mi znaleźć takie rzeczy, który mogłabym tu napisać, i które miałyby dramatyczne sceny i akcję. Kocham Was bardzo mocno za wspieranie! To dla mnie dużo znaczy i nigdy przenigdy nie sądziłabym, że moje opowiadanie stanie się tak popularne. Mogę to zawdzięczyć jedynie Wam! Kocham was bardzo mocno i mam nadzieję, że będzie wiernymi czytelnikami aż do końca! - Abbie"

myślę, że autorce będzie miło jak ją followniecie i napiszecie jej coś miłego o jej opowiadaniu, tu macie jej twittera :