Rozdział 9: Jak mogłem do tego dopuścić?

- Nie przestań! Przestań! Kimkolwiek jesteś przestań! – Alice krzyczała przez sen.

- Shh, już dobrze… już dobrze. – Justin szeptał do jej ucha, kiedy łapała oddech.

Kropelki potu pojawiły się na jej czole, jakikolwiek koszmar miała, był przeraźliwy.

- Hej, już dobrze. Jestem tutaj. – Szeptał, kiedy Alice przysunęła się do niego, na jego podwójnym łóżku, które teraz dzielili. Justin przekonał ją do snu, nie miała wystarczająco siły by podjąć się walki do sprzeciwu.

- Co ci się śniło? – Justin spytał.

- Ja… Widziałam moją mamę kiedy jeszcze żyła, ale w pokoju był też Adam, którzy trzymał mnie… - Zaczęła się tłumaczyć, ale nie mogła kontynuować ponieważ łzy napływały jej do oczu.

- Jest w porządku kochanie, nie płacz. – Justin uspokajał ją.

- Widziałam jak ginie, ale nie mogłam tego powstrzymać. – Wymamrotała.

- Boję się. – Alice przyznała.

Nie widzieli siebie nawzajem, ale też nie potrzebują mówić rzeczy, by poczuć się lepiej.

- Jestem tutaj dla Ciebie, wiesz, prawda? – Justin spytał.

- Wiem, że jesteś tu, fizycznie, ale nie wiem czy mogę ci zaufać…

- Niech to się stanie, wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, Alice.

- Czy mogę wiedzieć, czy zostałeś wysłany do mojej szkoły tylko po to żeby mnie poznać? – Alice spytała.

- Cóż, Adam postanowił, że muszę iść do szkoły bo to mój ostatni rok nauki, nie widzę sensu ale jest w tym coś w rodzaju planu. – Wyjaśnił.

- Ale…

- Alice miałaś ciężki dzień, chcę żebyś się trochę przespała.

- Okej, dobranoc Justin. – Poddała się.

Justin zgasił światło na stoliku nocnym, sprawiając, że w pokoju było ciemno. Słuchał oddechu Alice, kiedy słyszał, że ciężko nabierała powietrza, wiedział, że ponownie zapadła w sen. Wyglądała spokojnie, jej ciało poruszające się w górę i w dół, wolno z gracją. Justin patrzył na nią z miłością, składając na czole mały pocałunek.

- Dobranoc kochanie. – Wyszeptał.

Alice obudziła się następnego ranka, widząc śpiącego Justina obok niej, troskliwie obejmując ją ramieniem. Starała się nie obudzić go podczas w stawania i pójścia do łazienki. Zaczął wiercić się przez sen, ale się nie obudził. Alice wydała z siebie westchnięcie ulgi. Przeszła swoją drogę do łazienki, opierając się o umywalkę, spojrzała na swoje odbicie w lustrze.

- Jak mogłam do tego dopuścić?

Jej twarz nie była spuchnięta jak wcześniej.

- Kochanie, musisz przestać patrzeć. – Justin powiedział, stając w drzwiach.

Miał na sobie tylko bokserki, oparł się o ramę drzwi, ze skrzyżowanymi rękoma na klatce piersiowej.

- Nie mogę, wyglądam tak…

- Pięknie? – Justin dokończył zdanie.

- To nie to co chciałam powiedzieć. – Alice westchnęła.

- Powinnaś zacząć nad tym myśleć ponieważ to jest prawda. – Justin powiedział biorąc jej ręce w swoje własne.

- Nie jest, spójrz na mnie, jestem cała poobijana. – Wymamrotała.

- Wciąż wyglądasz niesamowicie. – Justin powiedział, opierając czoło o czoło Alice.

- Tylko tak mówisz, wiem jaki jesteś. – Ona powiedziała, patrząc mu w oczy.

- Nie jestem, zaufaj mi.

- Zachowujesz się dziwnie. – Alice stwierdziła, odsuwając się od niego i z powrotem wracając o sypialni, i usiadła na łóżku.

- Głodna? – Justin spytał.

- Umieram z głodu. – Odpowiedziała.

- Chodź, zjemy śniadanie.

- Mogę tam nie iść? – Alice zawołała.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ jeszcze nie czuję się tutaj komfortowo. – Alice wyjaśniła.

- Proszę, mówiłem, że będę cię chronił i musisz jeść.

- Dobrze. – Alice warknęła, przebiegła ręką po włosach.

Justin wyciągnął rękę, a Alice trzymała go kiedy prowadził ją na dół do kuchni.

- Dzień dobry. – Niektóre nieznane głosy i ludzie przywitali Alice, kiedy ją zobaczyli.

- Dobry. – Justin odpowiedział, podchodząc do lodówki.

- Nie przedstawisz mi tej dziewczyny? – Młody chłopak zapytał.

- Chris, dlaczego masz zawsze pytania na wszystko? – Młoda dziewczyna skarżyła się. – On zrobi to kiedy będzie gotowy.

Alice spuściła wzrok na jej stopy, na zimnych kafelkach.

- Um, Alice to Chris i Zoey, Zoey i Chris to Alice. – Justin powiedział wskazując na każdego z nich kiedy wymawiał ich imiona.

- Miło Cię poznać Alice. – Zoey uśmiechnęła się, wyciągając rękę.

- Mhm, mi też. – Lekko się uśmiechnęłam, za bardzo bolało nawet kiedy mówiłam.

- Tak, cześć Alice. – Chris pomachał ze swojego miejsca z pełną buzią.
Alice miała się zaśmiać, ale powstrzymała się szybko kiedy ból przeszedł przez jej twarz.

- Wszystko w porządku? – Zoey spytała.

- Tak, ale po prostu mnie boli i nie mogę nawet mówić.

- Nie chcę nic mówić, po prostu myślałem, że robi gówno na stojąco czy coś. – Chris powiedział.

- Chris zamknij ryj, mówiłem ci coś wcześniej. – Justin warknął, wręczając Alice miskę płatków zbożowych.

Wszyscy siedzieli przy stole, jedząc i prowadząc rozmowę kiedy do kuchni wszedł Adam. Justin spojrzał na Alice i zobaczył przerażony wraz jej twarzy.

- Jest w porządku. – Wyszeptał jej do ucha, owijając rękę wokół jej talii i przyciągając ją bliżej.

- Cóż, to nie jest słodkie. – Zoey krzyknęła.

- Tak, widzisz właśnie mówiłem ci gdzie są moje pieniądze. – Chris krzyknął na Zoey.

- Nie jesteśmy… - Justin zaczął mówić, ale zatrzymał się w połowie zdania.

Zoey i Chris zrobili przerwę w swoim zakładzie i spuścili wzrok na miski z płatkami zbożowymi.

- Dzień dobry. – Adam powiedział, nalewając sobie do szklanki soku pomarańczowego.

Alice schowała kosmyk włosów za ucho, przez co Adam teraz miał lepszy widok na jej twarz.

- Alice, chciałem tylko cię przeprosić za to co zrobiłem, to było nie na miejscu i zrobię wszystko by ci to wynagrodzić. – Adam przeprosił.

- Um, jest w porządku.

- Jest naprawdę nie dobrze, on jest uprzejmy. – Chris dopowiedział, za co otrzymał uderzenie w ramię od Zoey.

- Co? Mówię tylko to co wszyscy mieliśmy na myśli.

- Cóż, następnym razem nie mów nic. – Justin roześmiał się.

- Tak, nigdy nie zachorowałeś słuchając samego siebie?* - Powiedziała Zoey, ponownie się śmiejąc. – Bo ja z pewnością.

Alice poczuła mocniejszy ucisk Justina wokół swojej talii podczas gdy Adam poszedł usiąść.

- Chodź, Alice. – Justin pomógł wstać Alice ze swojego miejsca.

- Dokąd idziesz? – Chris zapytał.

- Idę po niektóre rzeczy Alice do jej domu i Adam daj mi jej telefon. – Justin powiedział.

Adam nie zawahał się podać go prosto w jego ręce.

Justin uśmiechnął się i podał go jej. – Dziękuje. – Uśmiechnęła się.

- Nie dziękuj mi, nie zasługuję na to. – Adam powiedział.

- Dobrze, że o tym wiesz. – Justin mruknął, zamykając drzwi kuchenne i złączając ich dłonie kiedy szli na górę.

- Wszystko w porządku? – Justin spytał Alice.

- Tak, dlaczego ma nie być?

- Tylko pytam.

- Lubię Chrisa i Zoey. – Alice uśmiechnęła się.

- Cieszę się, że ty i Zoey się dogadujecie.

- Tak, ona wydaje się słodka.

- Alice, usiądź tu przy mnie.

Alice podeszła do niego, siadając.

- Tak sobie myślałem, że prawdopodobnie nie chcesz wracać do domu, a może chcesz mieszkać tutaj ze mną? – Zapytał. – To znaczy, ja rozumiem, jeśli nie chcesz ale dzięki temu możesz pozbyć się wszystkich swoich problemów.

- Naprawdę? – Alice uśmiechnęła się.

- Tak, naprawdę. – Justin uśmiechnął się.

- Oczywiście! – Alice zawołała.

- Okay, pojedziemy do twojego ojca żeby dostać kilka rzeczy, których potrzebujesz, a Adam kupi ci jakieś ubrania jeśli potrzebujesz więcej. – Justin zaczął mówić coraz bardziej podekscytowany.

- Justin, spokojnie. – Alice zaśmiała się.

*

Justin pojechał z Alice do domu jej ojca, zostawiając samochód przed domem. Poszedł za nią wzdłuż ścieżki, kiedy ona otworzyła drzwi i oboje weszli do środka. Przebiegł palcami po włosach myśląc: Co jeśli naprawdę kochasz tą dziewczynę?

__________________________________________________________

nareszcie, lol. hahaha. 

twitter - @ohhcanadian

pytania - malikmydestiny

informowani - tutaj

następny rozdział pojawi się jakoś na dniach piątek - sobota. przysięgam wam na Justina. 

WAŻNE
jeżeli zmieniacie username i chcecie być nadal informowani PODAJCIE MI NOWY USERNAME!